Waarom Sint-Michiel de gevel van het Provinciaal Hof bekroont

Naar aanleiding van de gevelrenovatie van het Provinciaal Hof wordt het Sint-Michielsbeeld gerestaureerd.
Het is waarschijnlijk weinigen opgevallen die regelmatig of zelfs dagelijks de Brugse Markt doorkruisen en het Provinciaal Hof voorbijlopen, maar helemaal bovenaan prijkt een koperen Sint-Michielsbeeld.
Het beeld is vervaardigd door kunstsmid Edward De Vooght naar een ontwerp van beeldhouwer Gustaaf Pickery. Het bevindt zich voor het hoge schilddak op de centrale puntgevel die versierd is met het wapenschild van de provincie West-Vlaanderen. Het wordt geflankeerd door twee slanke neogotische pinakels waarmee Sint-Michiel bijna een drievuldigheid vormt. Hij moet in de hoogte alleen de duimen leggen voor de horizontale kam op de nok van het centrale schilddak met in het midden de dubbele gespiegelde L of de initialen van Leopold II, de regerende koning van België toen het Provinciaal Hof gebouwd werd.

Dat Sint-Michiel helemaal bovenaan op deze ereplaats prijkt, is geen toeval.
In eerste instantie fungeert Sint-Michiel (of de aartsengel Michaël) dikwijls als beschermengel van een stad, een streek of een land en zijn bewoners. Dit is reeds een traditie vanuit de middeleeuwen wat verklaart waarom zijn beeltenis regelmatig te zien is op belforten en torens, meer bepaald Sint-Michiel die de draak (of de duivel) verslaat die onder zijn voeten ligt door hem met een speer of zwaard te doorboren.
De gevleugelde aartsengel is dan ook in een militaire uitrusting afgebeeld die ontzag en macht afdwingt. 

Zo ook werd het Brugse belfort ooit bekroond met een Sint-Michielsbeeld, namelijk toen er een spits op de 8-hoekige verdieping van het belfort gebouwd werd op het einde van de 15de eeuw. Dit beeld was helaas geen lang leven beschoren want in 1493 vernielde een blikseminslag de spits van het belfort en het eerste beeld.
De spits werd in 1499 heropgebouwd met als versiering een opstaande leeuw. Dit is het beeld op de spits dat we zien op prenten en schilderijen uit de 17de en 18de eeuw van het belfort. Tot een nieuwe blikseminslag in 1741, gevolgd door een vernietigende brand de spits en een groot deel van de toren en de beiaard in de as legde. De spits werd sindsdien nooit meer heropgebouwd en dus verdween definitief tegelijk ook de bekroning van het belfort.